บทที่ 6 แม่ของออกัสไปไหน
“ใช่ค่ะ ลินให้มาเป็นผู้ช่วย คิดถึงด้วยแหละเลยเอามาไว้ในห้องซะเลย จะได้เมาท์กัน” เธอไม่ได้จริงจังกับการตอบคำถามเท่าไหร่ จะติดไปทางเล่นซะมากกว่า
“สรุปจ้างมาทำงานหรือทำอะไร”
“ทำงานสิคะ เฟิร์นน่ะเป็นผู้หญิงที่เก่งมากเลยนะ ถ้าพี่ได้เจอตัวจริง ลินรับรองว่าพี่ต้องชอบแน่ ๆ” เธอเชื่อแบบนั้น
“หึ...คิดว่าฉันชอบคนที่หน้าตาเหรอ”
“ไม่รู้สิ ก็ลินเห็นสาว ๆ ที่พี่ควงก็ไม่เห็นมีใครขี้เหร่สักคน” เธอยักไหล่เบา ๆ
“แอบสะกดรอยตามฉันเหรอ”
“ไม่ต้องสะกดรอยตามหรอกค่ะ สาว ๆ พวกนั้นต่างก็พยายามมีตัวตนกันทั้งนั้น” เธอเห็นตามสื่อโซเชี่ยลทั่วไปหลายครั้ง
“แล้วเพื่อนเธอไปไหน” เมื่อคุยกันมาสักพักแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นเจ้าของโต๊ะขึ้นมาเลยเอ่ยปากถามออกไป
“สนใจขึ้นมาแล้วล่ะสิ” เธอพูดแหย่พี่ชาย “แต่เสียใจด้วยนะคะเธอมีครอบครัวแล้ว”
“...”
“ลูกชายก็หล่อมากด้วย” เธอยิ้มหวานออกมาเมื่อนึกถึงหลานชายคนหล่อ นี่ก็หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอกัน
“ลูกชาย?”
“ใช่ค่ะ น้องออกัส” เธอหันไปบอกพี่ชาย “ที่หายไปคงจะหายไปแต่งงานแหละ เพราะน้องออกัสก็อายุประมาณสี่ขวบกว่าได้รุ่นเดียวกับเจ้าอาชิตัวแสบเลย แล้วก็พูดเก่งมาก”
“...” อเล็กซ์นิ่งไป แต่งงานอย่างนั้นเหรอ ก็ดี! อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่สิ เขาไม่เคยรู้สึกผิดต่างหาก เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรผิด
“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ” อลินถามขึ้นเมื่ออยู่ ๆ พี่ชายก็ลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องไป
“อือ”
ตอนแรกเขาตั้งใจจะมาดูหน้าผู้ช่วยของน้องสาว เพราะผ่านมาหลายปีใบหน้าที่เอาแต่ร้องไห้ในคืนนั้นค่อย ๆ เลือนหายไปจากความทรงจำของเขา ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าได้เจอกันอีก เขาจะจำเธอได้หรือเปล่า
ขณะเดินผ่านโต๊ะของเลขาหน้าห้องของอลิน โทรศัพท์ในกระเป๋าของอเล็กซ์ก็สั่น เขาหยุดเดินแล้วล้วงมันออกก้มมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ถอนหายใจหนึ่งครั้งก่อนจะกดรับสาย
“ครับ”
ขณะที่มองตรงไปด้านหน้าหญิงสาวคนหนึ่งก็เดินผ่านเขาไป ทำให้อเล็กซ์มองตามหลังจนเธอหายเข้าไปในห้องของอลิน
“อ๋อ...ครับ” เขาขานรับคนในสายที่ดูเหมือนจะพยายามเรียกเขาอยู่หลายครั้ง “เจอกันครับ”
อเล็กซ์หันมองอีกครั้ง ภาพหญิงสาวในชุดทำงานสีกรมตัดกับผิวขาวอมชมพู ผมที่รวบตึงปล่อยหางม้ามาถึงกลางหลัง ความสง่างามที่เพิ่งผ่านเขาไป จะใช่คน ๆ เดียวกับเธอคนนั้นได้อย่างไร
อเล็กซ์ส่ายหน้าไปมาสองสามครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้น เพราะมีใครคนหนึ่งรอเขาอยู่ เขาเลยต้องรีบไป
หลังออกจากบริษัทของน้องสาว เดินทางออกไปนอกจังหวัด ขณะนั่งรถไปใกล้ถึงจุดนัดหมายโทรศัพท์ของอเล็กซ์ก็สั่นอีกครั้ง เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็ปรากฏเป็นชื่อพี่ชายบนหน้าจอ
“ครับ”
‘อเล็กซ์ วันนี้แกว่างมั้ย’ อคิณเอ่ยถามน้องชายทางโทรศัพท์
“ทำไมครับ”
‘ไปรับอาชิที่โรงเรียนให้ฉันหน่อย’
“แล้วทำไมพี่ไม่ไปรับเอง”
‘ฉันติดประชุม ไม่ว่าง อลินก็ไม่ว่างฉันโทรไปแล้ว มีแต่มาเฟียอย่างแกที่ว่าง’
คนฟังรับรู้ได้ถึงคำพูดประชดประชันนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะเขากับพี่ชายก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต
“ก็ได้”
‘ไปรับด้วยตัวเองนะ ห้ามสั่งให้ลูกน้องไปแทนเด็ดขาด’ คนปลายสายย้ำ เพราะรู้จักนิสัยของน้องชายเป็นอย่างดี
“ทำไม”
‘เพราะถ้าคนอื่นไปรับ ลูกฉันก็ไม่ได้กลับ’
นั่นคือกฎของโรงเรียน หากไม่ใช่ผู้ปกครอง หรือคนที่ผู้ปกครองแจ้งทางโรงเรียนไว้ ก็จะไม่มีการปล่อยนักเรียนออกจากโรงเรียนเด็ดขาด
“อือ…” เขารับปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจมากนัก “คิงส์”
“ครับนาย”
“เลี้ยวกลับ”
“หะ...” คนขับรถมีอาการตกใจ เขาขับรถใกล้จึงจุดหมายปลายทางแล้วด้วยซ้ำ แต่อยู่ ๆ บอกให้เลี้ยวกลับ “แล้วนัดสำคัญละครับ”
จริง ๆ มันไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาหรอก เพียงแต่เขาไม่มีอะไรทำ เลยลองไปตามคำชวน พอมีภารกิจต้องไปรับหลานชาย เขาเลยไม่อยากไปร่วมแล้ว
“มีปัญหาอะไร”
“เปล่าครับ”
รถเก๋งคันงามแล่นมาจอดหน้าโรงเรียน ก่อนที่ชายหนุ่มร่างสูงจะลงจากรถ เขาเดินไปหยุดตรงประตูที่มีครูกำลังยืนส่งนักเรียนกลับบ้านอยู่
“ไม่ทราบว่ามารับใครคะ” ครูผู้หญิงเอ่ยถาม
“หลานครับ” เขาตอบออกไป “ชื่ออาชิ”
“สักครู่นะคะ”
ไม่นานคุณครูก็เดินกลับมาพร้อมหนุ่มน้อยผู้มีนามว่าอาชิ เขาเป็นเด็กผู้ชายผิวขาวผมสีน้ำตาลเข้ม แต่กลับมีเด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอีกคนที่มีลักษณะคล้ายกันเดินตามออกมาด้วย
“คุณอาครับ” เด็กน้อยเอามือกระตุกชายเสื้อเจ้าของร่างสูง
“ว่าไง เจ้าแสบ” เขาเอามือยีผมหลานชายจนฟู ทั้งรู้สึกเอ็นดูและมันเขี้ยวในเวลาเดียวกัน
“รอก่อนได้มั้ยครับ”
“รออะไร” เขาไม่เข้าใจทำไมหลานชายถึงบอกให้รอทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลากลับบ้าน
“รอให้หม่าม๊าของออกัสมารับก่อน ชิไม่อยากให้ออกัสต้องอยู่คนเดียว”
อเล็กซ์เข้าใจได้ในทันที แต่ที่ไม่เข้าใจคือแม่ของเด็กที่หลานชายพูดถึงไปไหน เพราะนี่เขาก็มารับหลานชายช้าแล้วนะ
“แล้วแม่ของออกัสไปไหน”
